Singularity wpadło mi w ręce przez przypadek. Kumpel pożyczył. Nie wiedziałem co to, zanim nie uruchomiłem. Pierwsze wrażenie było dosyć mierne - ot, średniak, a że lubię czasami pograć w średniaka, to kontynuowałem zabawę. Na plus gry, który pewnie mnie przy niej utrzymał w początkowym okresie, działał dobry battle design. W Singularity przyjemnie się strzela. Może szału nie robi podstawowa broń, pistolet, jednak pozostałe pozwalają poczuć moc, a karabin uznałbym za jeden z przyjemniejszych, z jakimi się zetknąłem - po naciśnięciu przycisku myszy ma się dosyć namacalne wrażenie destrukcji.

Pierwsza godzina gry w Singularity skłoniła mnie do wysnucia wniosku, iż FPS ten jest mieszanką elementów z kilku tytułów, które w ostatnim czasie odniosły spektakularny sukces. Znalazłem tu trochę Bioshocka, trochę STALKER-a, momentami zalatywało Half Life'm, a nawet FEAR-em. Więc uznałem, że to takie odgrzewane kotlety. Jeśli dobrze odgrzane, to ok, łykam. Jednak czekała mnie miła niespodzianka. Singularity rozkręca się z każdą minutą gry. W końcu zyskuje swój unikatowy, specyficzny klimat i naprawdę zapada w pamięć. Do tego przyjemnie się w to gra, po prostu - dobra wyrzynka.

Walka w Singularity nie ogranicza się do strzelania. Do dyspozycji mamy też Uniwersalny Manipulator Czasu. Za jego pomocą możemy wykonywać różne sztuczki, takie jak np. odmładzanie lub postarzanie niektórych obiektów lub używanie telekinezy. Ten ostatni trick był źródłem niemałej uciechy, ponieważ w otoczeniu znajdziemy nieco wybuchowych zabawek, którymi możemy miotać do przeciwników.

Podsumowując - Singularity to bardzo dobra gra akcji. Jeżeli lubisz rozgrywkę typu FPS/FPP, to powinieneś sięgnąć po ten tytuł. Kilka godzin rozrywki gwarantowane.